هر جایی

شب(( هر جایی )) ساکت و آرام نشسته،

باد قهوه ای  با کمی حسودی گرمشه،

و 

        یه صندلی خالی برای تو.

ساعتای دیجیتال هم زمان رو تیکه تیکه می کنن،

                                                                      مث سگ،

                       هر چند که عقربه ای برای تیک تیک ندارن.

نگاه که نگذاشتی و صدا و گرما و خیلی چیزهای دیگه

                   و

                       ولی جای خالی؟ 

کاش باور کنم که حتا روزی بوده ای.

قاصدک

سپید

     سبک، رقص کنان 

پذیرا.

اما دیگر ناپیدا

                      چون پرستوهای گم شده در

                                                              تباهی.       

جادوگر

رنگهای تنت را

آهسته و جدا

                می بویم.

او

و در بی زمانی

 از خاک پستی که هنوز نبود، 

                      خاک نشینی آفرید،

تا تنهاییش را با او قسمت کند

و

نتوانست.

رهایی

((رها در باد))

                   یله به گرمای بی تاب،

از هشیاری ناگهان

                   مستانه و خندان.

عکس

یک دو سه

بگو هلو

خوب این عکسه برای عزراییل که بچسبونه روی برگ فوتت.

لبخند

آفرین خوبه!

دروغ

خسته ام

          حتا

            برای مردن.

تابستان

دست خیس از عرقم،

                    از سرمای تنم یا گرمای تابستان،

                 کشیده نمی شود

                               حتا بر تنم.

کسی کمکم نمی کند؟

فراموش کرده ام

                     صدای رنگها را و حجم نور را

                                                         باورم نمیکنی؟

کاش کسی به صداها گوش کند،

                 اگر بتوانم صدایی، حتا به اندازه سقوط برگی

                          پس در کدام گوشه گور نشسته ای ؟

سقوط

بعد

    بفهمی که  

                 می دانسته ای که می افتاده ای،

کاش کسی این حالم را نفهمد.

کوزه

بیچاره خیام هم نمی دانست

که دیگر

برای تا ابد؛

((خاک گل کوزه گران ))

                      هم

                           نخواهیم شد.

عهد

خونین

عهدی سرخ با گلهای قالی

و

دستان پاره دخترکان.

قاب

سرد، (زرد خاکستری‌) و سنگین

                                      یله به دیوار

آویزان از میخ زنگزده تو سری نخورده ای

با شیشه موج دار

                      چون زندگی.

شب

زوزه سرخ باد

غروب تنگ دور دیر

و

  شب چسبیده به زمین

دست تنهایی خفه ام می کند.