بودن

دلیلی برای بودنم نیست. سالهاست خسته ام از، برای هیچ بودن.خسته، خیلی خسته.

حسودیم می شود به پدر و مادرم و این تمام دیگر، ساده دلان ، که صبح زود بلند می شوند و،

و سگ دو می زنند تا شب .نه من می دانم چرا نه خودشان. با این فرق که من هرگز این کار

را نکرده ام و احتمالا نخواهم کرد.

شبها که خوابم نمی برد تا نیمه و روزها هم که حتما خوابم تا ظهر، البته اگر سر کار نباشم.

و این نحوه بودنم خیلی زود شروع شد. خیلی زود  از 12 سالگی. این بی هدفی  ساکت مطلق.

از شبی که تنهایی سخت به من فشار آورد. سخت.

و چه کسی می داند چه سخت است به چیزی دل نبندی, و چه سخت تر که چیز هایی که

دوست داری انگشت شمار باشند، و بدتر این که هر روز کمتر هم شوند.هر روز.

ادبیات، فیزیک،فلسفه؛ روانشناسی  همه سخت خالی و حتی دوستانی که می روند یا به

 قولی دل می بندند به چیزی، چیزکی.

آه.

بودن چه سخت تر است از هر کاری.

و حالا چه می ترسم که مرگ هم به نیستی نینجامد.

چه کسی می فهمد؟