همپا

باز شب 

سالها میان تاریکی 

                         نه 

                            ((در دل تاریکی))

ناسپاس اگر نباشم 

با هر از گاهی روشنی 

به سان رد شدن شهابی 

کوتاه سرد و حتا مرطوب

صبحی نیست؟ 

یا حتا شمع افروزی؟ 

سخت اما دلتنگ چه ام نمیدانم 

دیگر نه حتا همپای رفتنی

و نه دیگر حتا شوق گم شدن در بی نامی کوچه های غربت 

                                                                                بیتو 

راستی؟ 

مگر قرارمان نبود تا مرگیدن  

                                     رفتن 

تا پس کوچه های عشق و باران و یله رفتن  کودکانه و پس پس رفتن 

تا گم شدن 

برای فراموش کردن باید نوشت ؟

برای آشنایی زدایی؟ 

حتا وقتی تمام سلولهایم نام تو بر لب دارند 

                                                         نمیشنوی؟

باید امید داشت؟ 

به صبح 

به روشنایی  

و فراموشی؟ 

یا که 

شاید 

به آن آخرین کوچه رسیده ایم؟