جمعه

جمعه های خاکستری بر شیشه های تنهایی پنجه میکشند 

عقربه ها رسالت خود را پای دیوارهای همیشه غروب قربانی می کنند 

تو نیستی 

و 

من 

که بنشینیم پشت پنجره و سیب گاز زده هم را ... 

و  

من میدانم 

در این نزدیکی 

جمعه ای است که دیگر نتوان در برابرش ایستاد 

و زمان به پایان خواهد رسد 

این کابوس ناتمام 

                        بیتو 

به سر انجام 

کاش آن روز بر سرخی سرد دستانم اشکی ریخته نشود. 

جمعه ها بی دعوت به انتظار نشسته اند و چه هراسناک بر پنجره های هفته پنجه میکشند.