هر چه خرابتر میکنم دیوارهای
تنهایی بلند تر میشوند
به اسمان میرسم آیا؟
به پرواز؟
به بی معنایی معنا چطور؟
یا به معنای بی معنایی؟
انگشتانم تا صبح
بر برهنگی هایت
سردی باد
اشکهایم را نمیبینی
میان رویا و کابوس
تشنه برمیخیزی، تشنه برمیخیزم
من همیشه تشنه ام
تو همیشه بارانی
شب تشنه است
باران می بارد،
تا صبح
این پست به علت برخی فشارها حذف گردید.
وقتی من برای زنده موندن میجنگم
و
تو برای زندگی کردن
خوب
دیگه چه جایی میمونه برای عاشقی؟
فقیرا نباید عاشق شن
ولی دیر فهمیدم
دیر
دیر
این چهارشنبه روز خوبی برای مردن،
خودکشی نبود
هوا صاف صاف بود، اسمونو انگار با دستمال باد
تمیز کرده باشی
نون صبحونه طعم واقعی نون میداد بوی گندم بوی دستای کشاورز
همه درختای شهر برق میزدند انگار نه انگار که زمستونه
انگار ادمهای بیشتری لبخند میزدند و بیشتر لبخند میزدند
رادیو آیه های قشنگ قران پخش می کرد، آهنگای قشنگ میذاشت
حتا
راننده تاکسی هم بعد از گرفتن کرایه تشکر کرد
و راننده اتوبوس ها هم لباس شیک پوشیده بودند
و لبخند میزدند
دست آخر
مریم اس ام اس داد که
((هستی!!!!!!!!!!!))
خوب درسته که من انقدر احمقم که توی سرمای کوه خودکشی کنم
ولی نه توی
این چهارشنبه که روز خوبی برای مردن
خودکشی
نبود
پنجره را می بندم
پنجره هایم بسته می شوند
در آسودگی بی خیال بخاری
همانی می شوم که بودم
((همیشه فاصله ایی هست))
مستی دیگری بودن که از سرم می پرد
من میشوم.
سبکی سایه ابرهای سترون
بر کبودی شانه کوهی در دور دست،
آفتاب،
با فتح تمام قله ها
چیزی برای زندگی نیست،
زنده مانده ام هنوز.
بر کثیفی شیشه ماشین،
قطره های سبک باران.
قطره های سبک باران،
بر شانه هایم
سنگینی می کنند
چنان که من بر زمین
و زمین بر بر بی پایانی سیاه آسمان
و آسمان بر؟
صدایم از آن کیست؟
کسی مرا می شنود؟
پاییز زودرس
خستگی
خوابم می آید
ولی
کاش دوباره لااقل کابوسی ببینم
که زنده ام هنوز
در این پاییز زودرس
رنگها هم بوی کمرنگی مرگ به سراغشان آمده، نه انگاری که پاییز
خستگی از پاهایم بالا می آید
افسوس که نه تا انتها
به بیکرانگی نیستی هم حتا راهی نیست
راهی
دالانی از عطر مریم
باد از میان انگشتانت می وزد
میان موهایت تاب کی خورد
شیرین تر از عسل لبخند سکوت می زنی
چون خرامیدن آهو
می روی سبک وار
می روی
و من در دالانی از عطر مریم
عاشق نمی شوم حتا
عاشق ترت می شوم
خورشید به کوههای دور دست انداخته
در دالانی از عطر مریم
باد می وزد من و خورشید به نظاره
نشسته
من به تو
او به ما
خدایی که کاش باشد
که نیست
را شاکریم که آزادی در این گلستان، ایران
((نزدیک به مطلق است))
و نه مطلق.