سبکی سایه ابرهای سترون
بر کبودی شانه کوهی در دور دست،
آفتاب،
با فتح تمام قله ها
چیزی برای زندگی نیست،
زنده مانده ام هنوز.
بر کثیفی شیشه ماشین،
قطره های سبک باران.
قطره های سبک باران،
بر شانه هایم
سنگینی می کنند
چنان که من بر زمین
و زمین بر بر بی پایانی سیاه آسمان
و آسمان بر؟
صدایم از آن کیست؟
کسی مرا می شنود؟