دیگران

و اینک

همو؛

منی  

با رویاهایی ویران

وخوابهای پریشانتر

از دیروزها

                        چون پریشانی گیسوان پری در خواب

و میهمانی بلند دیوارهای همیشگی خستگی

                                                          وتنهایی یاس

و درک ساده دوست نداشتن

چون هیچ

و حس آنکه

مرگ لحظه ها، زندگی ما نیست

                                        چه افسوس

افسوس 

و کاش راست تر بودیم

و

راستی

را به سخره کسی نمیداشت.  

چه بیهوده می اندیشم.

و باز همان سوال قدیمی تر

این من کیست! 

دیگریست؟   

دیگران؟

(شنبه، 21 خرداد، 1384)