مارال

شهر تاریک – تر

         دیوارها بلند– تر

        آسمان تشنه

            چشمهایم مه گرفته

و

این هفته ها

سخت تر هم نمی گذرند

          انگار

             چیزی درست بچسبد به کف دستم

و

 واژه هایم خنگ شوند

           نیمه های شب به وقت ساعت روی دیوار

                                             (چون همیشه)

وشادی از گریه

                    بعد آن سالهای خشک

  شاید که نه

                 رنگها محوتر شده اند

                         صداها سکوت تر.

برگرد.

سرنیزه

سرنیزه ومن

تا صبح

پوستش را می کندیم

           و

                درخت

                       مردانه ایستاده بود.

پنجره

چشم که می بندم  پنجره ای گشوده می شود

هر پنجره ای دنیایی نیست

                                   و یا حتا نمایی از دنیایی.

روی پوست سرد زمان دست می کشم که چه؟

یا که دستهایم یخ کرده

                            مرده ام باز؟

این آوای سکوت است؟

 خوب می دانم تو هم دیگر بالا نمی آوری از این همه دروغ

              از این همه ( شما بهش چی می گید ؟)

                                                         ولم کن.

گریز

مرزهای مرا و تو را حتا،

                          گرمای تنهامان هم  جدا می کرد.

                            گریختی به آن دورترها که؟

بوسنی

آهسته و گوسپندوار

                          یعنی که پذیرا،

رو به  چاله ای به اندازه شش نفر 

                                   پشت هم.

دستها را نبسته اند اما تا خوب پر و پیمان شود 

                                        دستها را به عقب گرفته اند.

و ناگهان که نه

 همه می دانستید،

حتا کلاشینکف ها هم

و شلیک

و افتادن درون گورها  پشت هم

هیچ کس پایداری نکرد

                      پایمردی چه دروغ رقت انگیزی است؟

                       همه دروغ می گویند،

                                                   خودم دیدم ( البته از تلویزیون)

مثل گوسفندی که پیش پایم بریدند

                                        بعد از سربازی.

گمشده

صبح زود کوه

                و من خسته

                              فریادم خسته تر.

پاسخی نبود 

               بود؟

دستهایم  یخ و پاها سست تر

دیگر باور کرده ام  گوسفند گم شده هیچ کس نبوده ام.

و

 آن قصه کوه؟

                    دروغ؟

پایان

واژه هایم پایان گرفته اند

                           این

                                   آغاز دوباره ای نیست،

پایانی بر پایانهاست؛

                          بی تو.

و من ناامید هم نیستم،

                        که امیدی هم نیست،

                            بی تو.

رنگ تنهایی

تباهی ها چه سخت میچسبند

مثل تنهایی

که سخت چسبیده به من

                                    چه سخت،

مثل سیاهی که می چسبد 

                                      به تن شبهای بی ماه.

دانشگاه

سالهای کور

دست کشیدن بر سیاهی.

نمی گذرند،

یادها را باید بالا آورد روی کاغذ؟

                                        که بشوند شعر؟

و دنبال چیزکی گشت مثل چشمهای لاله (که واژگون مباد)

                                                        شاد وخندان.

در همه آن  ثانیه ها، ساعتها، روزها، هفته ها، ماهها، وسالهای

                                              همه

                                                      سرد، تیره و تنها،

                                                                             و تنها...