هفته ی کازو ایشی گورو

روحمان را به چه فروخته ایم؟

گدایی که به بچه گربه ای شیر می دهد

"Baby, never let me go."

آرام و آسوده چشمانمان را می بندیم 

می بندم

از کنار پسر که می گذرم احوالپرسی می کنیم

ارتفاع زده م شود و روی زمین می افتد

می گذرم

همه دیگرانند

دستانم یخ کرده اند

بهانه ای نو

بعضی وقتها باید چشها رابست و به آینده رفت

کاویدن گذشته شاید رنجی حتا بیشتر باشد

"وقتی یتیم بودیم"

حتا یتیم به دنیا می آییم

کاش دستان مراقبی بود

یا چشمی که می دید

یا گوشی که می شنید

قضاوتی نبود

دیگری نبود

دیگر نبود

بالا می آورم

شوق

ماه میان آسمان

چندین روز پشت هم ماه کامل

یا چشمانم نمیبیند

هنوز آفتاب نزده

هنوز آفتاب نمی زند

هر چه می دوم گرم هم نمی شوم

                                       حتا خیس از عرق

و چه پوشانده اند همه خود را

                                     درختان اما نه

در "شفق"

سریع تر می دوم

از کنار آوازی که دختر می خاند رد می شوم

زودتر اما از عطر یاس

                          غلیظ

صدایی بم

دختر شفق

دختر قرمز دربند که هنوز نمیدانم موهایش قرمزترند  یا لبانش یا چمانش

دختر عجول خیابان بهار 

دختر ایران مهر

لیلای مینای محمد مرتضی با آن چشمهایش

آرامتر می شود صدایش

مدام چیزی گم کرده ام

                               چیزی که نیست

                                چیزی که میخاهم نباشد؟

پیرمردها به نوبت

                      یک دو سه

سریع تر می شوم

سرهنگ به گربه ها هم سلام می کند

                      من به گربه ها سلام می کنم

                         فقط گربه ها

گربه های دوقلوی قهوه ای کنار در بسته کتابخانه مثل هر روز شلوغ می کنند

باز دختر که بلندتر میخاند

سرهنگ

پیرمردها

گربه ها

سریعتر نمی شوم

ماه کامل

عریانی درختها

حالا پیرزن ها هم آمده اند

پیرمردها بیشتر شده اند

صبح می شود

با ماه کامل

عکسی با آس دل برای مرتضی

به جای آس دل

اگه دو لو پیک آورده بود

مولوی هم نمی گفت

"چه خنک قماربازی  ..."

پس نوشت: چرا اینجوریه خوب؟

چرا غمگینم و عصبانی

جنگ سرنیزه

سرنیزه را کمی پایینتر بیاور

میان استخوانهای قفسه سینه گیر میکند خوب هر چند میان روده ها کثافت کاری بیشتری به بار خاهد آورد

(ممنون کازو)

چشمان بسته دهانهای باز

چقدر آدمهایی که دهانشان را باز می کنند و چشمانشان را می بندند زیادند

بسیار یشتر از حد تصور

و چه متوهم

قضاوت

برای چندین و چندمین بار

هرگز در قضاوتم عجله نکنم و بگذارم زمان بگذرد و قضاوت کند

نه بر اساس ندانسته ها یا دانسته های ناتمام