افسونِ شناورِدلتنگی

دلتنگی پرزورترینْ نیروی زندگی است

بیش از تنهایی هم

میان دلتنگی‌ها زندگی میکنیم

در میان غبارناکیِ غمبارِ محوِ خاطراتِ دورتر

فقدانِ آنچه که در اندیشه مان بوده است و گمان میکنیم جایی زندگیَش کرده ایم

شناور در همه ی زمانهای آمیخته با عطرِ بنفشِ یاس

مانند نگریستن از پشتِ پنجره یِ باران زده به اتاقی نیمه روشن

که کسانی با لیوان‌های چای به هم آغوشی  می اندیشند

و صدایِ دور شدن

و دست کشیدنْ بر کودکیِ سبزِ شمشادهای کلیسایی دور