ملال

تنهاتر از خنکی سایه ام

                               نشسته ام 

                                             میان سکوت تنگ و تاریک،

و بوی شیرین و چسبناک کاج

                                       پر کرده دستهای باد را

                                                و آسمان خیره، به نیلی نگاه تو در یادم.

 خنده ات

                    که ملس و آبدار بود و (سرخ خجالتی)

                                                            تن می زند از تصویری بر خیالم.

و تنهاتر  می شوم

                        حتی از مرگ.