مارال

شهر تاریک – تر

         دیوارها بلند– تر

        آسمان تشنه

            چشمهایم مه گرفته

و

این هفته ها

سخت تر هم نمی گذرند

          انگار

             چیزی درست بچسبد به کف دستم

و

 واژه هایم خنگ شوند

           نیمه های شب به وقت ساعت روی دیوار

                                             (چون همیشه)

وشادی از گریه

                    بعد آن سالهای خشک

  شاید که نه

                 رنگها محوتر شده اند

                         صداها سکوت تر.

برگرد.