باران

باران

باران

باران

دلم کبوترهای پای ستونهای سنگی

و

مشتاقیشان برای تکه ای نان را

                                         میخاهد و باران

و یا

اشتیاق دستهای یخ کرده تو را

باور میکنی؟

دلم باز باران میخاهد و گم شدن میان جاده های 

                                                               جاده های مه آلود

که بعد بهشت شبانه ای با بوی بهار نارنج

که عاشق شویم

دلم باغ جهان نما میخاهد

که همه عاشقند

اما

اینجا شبهای بی پایان

شبهای تنهایی

و بی پایانی تنهای شب

زمان باز مثل قبلترهای تنهاییم تنها در عقربه ساعتهاست

جایی بیرون از من

باز مرده ام

و

اینبار چه دردآورتر

که حتا تو هم باور نمیکنی

و من حتا