برای پرویز رجبی

از معدود کتابهایی که دو بار خانده ام دشنه و سیب گمشده است. نه زبان روایی خاصی دارد نه سبک منحصر به فرد نوشتن. داستان انقدر سر راست هست که بشود در یک کلمه خلاصه اش کرد: زندگی. 

دروغ میگویم چون اصلن سر راست نیست روایت راوی از زندگی خودش یا چه میدانم از زندگی من یا زندگی ما 

پرویز روزمرگی را چنان به ظرافت کوبیده که  

بگذریم 

اما در هزاره های گمشده سعی شده تاریخی که روایتی خطی و ساده را به خورد ما بدهند به چالش بکشد با باورهای جزمی تهوع آورش 

فرار از سادگی و آدمهای تک بعدی به دنبال سند گشتن به دنبال روایتهای مختلف گشتن گشتن در باورهای کسانی که تاریخ تنها گوشه ای از کارهایشان را آن هم نه به دقت ثبت کرده جستجوی زندگی با ترسها و آرزوها 

مرگ تقدیر ضرور آدمی است پس نمیتوانم بگویم ناراحتم یا متاسف

خبرگزاریهای رسمی هم چیزی در خروجی خود نداشتند و اصولن کسی تو را نمیشناختا که خبری بدهند از این بابت متاسفم برای خودم و جامعه ام