شب

با دستان خالی 

هر شب را می کاوم

تاریکی با لبخند پیروزی 

با روشن و خاموش لامپی نمی شکند

چه خیال خامی

تنت را می جویم

مهری که بر لبانت بود

و هر شب شکست تر می خورم

و شب میشود باز

در انتظار اخرین شکست

 و فرو ریختن

همیشه فکر میکردم همیشه بدتر هم میشود و هر شب بر لبه تاریکی با چشمان بسته

تاریکتر حتا نمیشود؟

حتا بی طناب

حتا با پنجره های باز کبودی تا چشمانم بالا میرود

شب میشوم؟