شرمندگی

چه اندازه احساس شرمندگی می کردم

وقتی هر روز ها می شنیدم

"تا ابد" و "برای تا همیشه" از "مردن بدون عشق تو"

حس می کردم چیزهایی کم دارم

زیاد

"احساس خوب بد بودن"

واقعا احساس خیانتکاری را حس می کردم

و تا چه اندازه بی احساسم

و نالایق

و هر روز درد بی پایان؛ تو چه می فهمی؟

که لابد " احساس خوب خوب بودن"؛ من چه می فهمم

اما حالا بعد دو سال

زمان داوری می کند

                         نه انتقام می گیرد از من

و چه به احساس شرمندگیم می خندم

و

فکر می کنم چه خوب میشد اگر همه مثل حرفهایشان می شدند

نه همه

لا اقل یکی

خوب یا بدش هم زیاد فرقی نمی کند

و نه "حرفهای خوب برای بچه های خوب"

مثل قصه ها

شرمندگی این روزها جایش را به داده به شک

که حتا به خودم هم می خندم

و جست و جویی همیشگی

برای چیزی که نمی دانم چیست و آیا هست؟

حس انتظاری بی پایان