غزل غزلها

از کی دستها شده اند شاخه های درخت ارغوان

چشمها، ماه و خورشید و ستاره

سیاهی تاب خورده موها،  شب

قد به سرو

پستانها،  انار

بوسه به قند

عطر تن به مشک

آواز به صدای بلبل

پاکی به سپیدی بال کبوتر

خنده به سوسنی با چاه زنخ

دندان  به رمه گوسپندان

لب به عسل

مگر زنی مهربان چه کم دارد که شاعرهای همیشه عاشق تن لخت کسی شده اند

شور زنانه زیستن کافی نیست؟

مگر کسی عاشق شده؟

مگر کسی عاشق می شود؟

چه قصه غریبی است عشق